لطفن یادت باشد !

   دیشب یک پست بلند بالا نوشتم. غافل از این که نت ندارم ـ دلیلش اختلالاتی که شرکت سرویس دهنده اعلام کرده بود خارج از شبکه ی آن ها می باشد و من موضوع را فراموش کرده بودم ـ و تازه با کلیک کردن بر روی قسمت " ذخیره و انتشار " این موضوع را متوجه شدم . و هر کاری کردم مطلبم برنگشت. و جالب این که این قطعی نت بیش از پنج دقیقه طول نکشید و انگار این موضوع ایجاد شده بود برای ناکام گذاشتن من برای ارسال مطلب جدید. هر چند این اولین بار نیست که این بلا سرم آمده و هربار تصمیم گرفته ام بعد نوشتن چند جمله آن ها را ذخیره کنم. اما چه کنم با این فراموشکاری و اطمینان به امکانات وبلاگ !!! 

زر زر اضافه !

  چقدر دوست دارم این جا بیشتر بنویسم. از اتفاق های روزمره و از اطرافیان . از افکار زشت و زیبایی که هجوم می آورند به این ذهن وامانده .هزار و یک درد بی درمانی که انگار راه چاره ای برای آن ها نیست. خستگی و درد های مزمنی که آزارم می دهد توانایی هر شب نوشتن را از من گرفته است دارم به این نتیجه می رسم که در حال پیر شدنم ... این روزها اصلن دلم نمی خواست به مغازه بروم . هر چند بی کاری خودش از صد تا درد و مرض بدتر است  ...