ریه هایی بدون اکسیژن

  وقتی عصبانیت زن به اوج رسید گفت :

ـ « فردا صبح می رم ازت شکایت می کنم ! ... همه طلاهامو بجز این حلقه فروختم دادم به تو ... »

مرد گوشه ی اتاق کنار کمد لباس ها کز کرده بود . انگار دوست داشت سرش را درون سینه پنهان کند . مثل غریقی بود با ریه هایی خالی از اکسیژن، بی حرکت، مسکوت . انگار بی جان و فارغ از روح روی آب راهی می جست تا خود را برساند به ساحل به روی شن های نرم و داغ .سکوت او زن را عصبی تر می کرد .

ـ « شکایت می کنم طلاهامو دزدیدی بردی فروختی . پول پیش خونه رو ازت می گیرم ... »

  مرد غرق شد . کسی در ساحل برایش شیون زاری نمی کرد . کسی نبود . انگار کسی خبردار نبود . هیچ کس برای او گریه نمی کرد.

صدای فریادهای زن در حالی که از خانه بیرون می رفت شنیده می شد :

ـ « توله ت رو ببر اون خواهرهای سلیطه ت نگه دارن ... »

 انعکاس صدایی تلخ و گزنده سکوت را می شکست : « تو دزدی ! طلاهامو دزدیدی ! تو دزدی ... »