آروم برگرد!

  قابل توجه دوستانی که این مرثیه سرایی ها را دنبال می کنند.

 با توجه به این که در این چند روزی که دنبال کار گشتم،هیچ کاری با دستمزد بالاتر از پانصدهزار تومان پیدا نکردم و به دلیل تماس های پی در پی صاحبکار قبلی و زبان بازی ها و هزار و یک ترفند دیگر دوباره به شغل شریف مرغ فروشی برگشتم و مشغول خدمت رسانی به هم محلی ها و مشتری های عزیز هستم. از این به بعد سعی خواهم کرد سفت و سخت تر به همین کار کم درآمد بچسبم و نگهش دارم که به قول معروف " مسجد جای گو.... دن نیست ." و اگر ماه ها و سال ها بیکار و گرسنه بمانی کسی حتی تُف کف دستت نمی اندازد .بیکاری بد دردی است .

+ رونوشت به تمام عزیزانی که نگران بیکاری بنده بودند و در طول روز و شب های بیکاری با من حقیرابراز همدردی کردند .

آب خوش خریداریم !

  چند نفر به من زنگ زده اند و برای برگشتنم به مغازه واسطه شده اند.با آن شرایط کاری و آن حقوق اصلن دلم نمی خواهد کار کنم. صبح تا شب در مغازه باشی و به هیچ کار دیگری نتوانی برسی آزار دهنده است . نه زندگی ، نه تفریح . تامین مالی هم که نیستم . الان چند سالی که در این مغازه کار می کنم هنوز نتوانسته ام نیازهای خانه زندگی را درست و حسابی تامین کنم.

  دو روز از سرکار نرفتنم نگذشته که جناب همسر در این دو روز روزگارم را سیاه کرده است. از تهدید به جدایی گرفته الی آخر. خانم برای همه مشاور است و به ما که می رسد ... چه بگویم ؟! در این دو روز به خاطر بدهی ها و تنگنای مالی آب خوش از گلویم پایین نرفته و مدام در استرس آینده و سرنوشتی که در انتظارم است در تب و تابم و از طرفی هم نیش و کنایه های این زن .

صبح ناشتا ...

  از همین امروز صبح شروع کردم. باید به فکر کار جدید باشم. اولین فکری که به ذهنم رسید این بود که به موسسه ی کاریابی که نزدیک خانه بود سری بزنم. جلوی دفتر موسسه که رسیدم خلوت و سوت و کور بود. آقای شیک و مرتب کت و شلوارپوشی انتهای دفتر پشت کامپیوتر نشسته بود . بعد از احوالپرسی خیلی سریع  سر اصل موضوع رفتم. بنده ی خدا مِن مِنی کرد و سر رسیدی را باز کرد.و پرسید :چه کارهایی بلدی ؟

: همه کاری کردم. کلی از این شاخه به آن شاخه پریدم ...

: چند سالته ؟

جواب دادم : « چهل ».  با شنیدن چهل سال پس زد و دفتر را بست . 

: متاسفم برای این کار شرایط سنی تعریف کردن . معرفی کردنم بیهوده ست . قبول نمی کنن .

 وادامه داد که متولدین شصت و سه به بعد را می خواهند و این جا بود که حس پیری بیشتر به سراغم آمد و موهای سفید شده ام پیش چشانم مجسم شد.انگار برای مراجعه های بعدی باید مویی رنگ کنم و مثل ورزشکارها صغر سن بگیرم ...

یک روز مهوع

 

   امروز صبح قضیه ای پیش آمد که اگر خدا بخواهد کار مرغ فروشی را می بوسم و می گذارم کنار. هنوز برای آینده ی کاریم تصمیمی نگرفته ام و این نامهربان همسر را نگران کرده. از صبح که با ناراحتی از مغازه آمدم بیرون، جواب تلفن های صاحب کارم را نداده ام. دیگر واقعن از وضعیتی که به مغازه حاکمِ حالم به هم می خورد و توان ادامه را ندارم.

آیین رهسپاری

   مطمئنم قبل از سفر موهای سرم را می تراشم و مثل یک بنـــده ی تقصیرکار راه می افتم به سمت بارگاه سلطان!

قدم اول

  دارم به این قضیه فکر می کنم که چطور می شود دل را به دریا زد و راه افتاد به سمت طوس. به سوی خراسان. یکی دو روزه رفت و برگشت. با یک کوله ی سبک. که نیاز نباشد شب درهتل و یا مسافرخانه ماند. شب تا صبح حرم بود و فردای آن روز برگشت.

  باید هزینه ی رفت و برگشت با اتوبوس را محاسبه کنم. خورد و خوراک را می شود یک جوری سر کرد.اصل قضیه طلبیدن آقاست. پول سفر و اراده اش هم مهیا می شود...

عجیب هوایی شدم!

  دیروز با دیدن مستندی از احد عظیم زاده ـ منظورم زندگی احد عظیم زاده ای که بزرگترین صادرکننده ی فرش ایران است ـ تحت تاثیر قرار گرفتم. مستندی از زندگی او و روایت خود او از دوران طفولیت و مصائبی که با آن دست به گریبان بوده تا اکنون که خودش یک پاغول صنعت فرش است.

  از ورشکستگی اش در میانه ی راه گفت، آن زمان که کل سرمایه اش را در معامله ای بالا می کشند و او آنقدر مستاصل می شود که می خواسته ماشینی تهیه کرده و به مسافرکشی بپردازد. با همه ی گرفتاری و دلتنگی رو به مشهدالرضا می نهد و درخواست یاری و مدد از سلطان ابالحسن علی بن موسی الرضا می نماید. و در ادامه و بازگشت از سفر معنوی چندی نمی گذرد که حاجت روا شده و بخت دوباره به او رو می آورد.

  غرض از این همه روده درازی می خواستم بگویم چقدر دلم می خواهد چند روزی یکه و تنها رو بگذارم به سمت مشهد و بروم به پابوس سلطان غریب نواز ...

کارناوال...

  این روزها پاک قاطی کرده ام. نمونه اش همین اسم وبلاگ. یک روزهایی نگاه سفیدتری داشتم و اسم " مهر و ماه " را برای آن انتخاب کرده بودم. اما رفته رفته توی این نزدیک به دو سالی که این جا هستم کار و بارم و به سبب آن احوالم دگرگون و رو به وخامت گذاشت. وهمین باعث شده نگاه ناامیدانه ای به آینده داشته باشم و در نتیجه نق بزنم و گله کنم و ... برای همین بهتر دیدم اسم اینجا را عوض کنم و بگذارم " کارناوال رزیه " . یعنی یک چیزی بر خلاف کارناوال شادی . کارناوالی که در همه جای دنیا به نوعی مرسوم است مگر این جا که انگار سال هاست خاک نرده پاشیده اند. و محکومیم به مرثیه سرایی ...

سال نود و شش ؟

   امشب ساعات زیادی صرف ولگردی توی فضای مجازی کردم . شب از نیمه گذشت و بعد این شاخه و آن شاخه پریدن های بسیار چیز دندان گیری نصیبم نشد. درد  کمر و زانوها و سوزش چشم حاصل این ساعات است و دریغ از کلمه ای و خطی که بتوان به عنوان مطلب پای این پست گذاشت.

  راستی مطلبی به یادم آمد. امروز نزد یکی از دوستان بودم . از من سوال کرد: هنوز توی مرغ فروشی هستی؟ جواب دادم : آره ! چی می شه کرد؟ توکه برای من یه کار خوب جور نکردی .

گفت : مهران جان تو الان تو سن و سالی نیستی که جایی بخوانت . باید به فکر کاسبی و شغل آزاد باشی .

  از همان موقع فکری شده ام که این چه بلایی بود سر خودم آوردم. اگر در شغل اولم می موندم و مهاجرت نمی کردم به زادگاهم با شرایط کاری که داشتم تا سال نود و شش بازنشسته می شدم . در حالیکه الان وضعیت نامشخصی دارم و آینده ام نامعلوم است ...