از فکر های پوچ رهایی نیست !

از یاد می برم . مطالبی را که می خواهم به روی کاغذ بیاورم از یاد می برم . بعد از اینکه قلم و دفتر را مقابلم باز می کنم . نمی دانم و به یاد نمی آورم که درباره ی چه چیزی تصمیم داشته ام بنویسم .   دفتر و خودکار را کناری رها می کنم و می روم سراغ فرچه و خمیر ریش ـ خانم ها از این قاعده و خدمت سربازی خدا را شکر معاف اند ـ ریش چهار پنج روزه ام بدجوری آزار دهنده شده و خارش اش عصبی می کند. بعد از اصلاح احساس سبکی می کنم . می نشینم پشت میز ناهارخوری و به کارهایی که امروز انجام داده ام فکر می کنم . بهترین آن ها خرید کتاب بوده . از شهر کتاب . یک کتاب از پاتریک مودیانو و دیگری تنگسیر صادق چوبک .   سعی می کنم با این فکرهای خوب از شر فکرهای مزاحم خلاصی پیدا کنم . اما گهگاه سر و کله ی مزاحم ها پیدا می شود . بدهی ، قسط های عقب افتاده، و ...   امروز در بین افکار پلیدی که به ذهنم خطور کرده بود یکی از همه بدتر بود . و آن چیزی نبود جز فکر بیهودگی نوشتن . به یکباره احساس پوچی به من دست داد . فکر کردم کاری به پوچی نوشتن در روی زمین وجود ندارد . و این اراجیف چرا اینجا و آنجا نوشته می شود ...

واقعن ؟!

امروز از پدرم برای پسرم حرف زدم . این اولین بار بود. بغض راه گلویم را گرفت و اشک توی چشمانم حلقه زد . همه چیز از یک موسیقی محلی که از رادیو پخش می شد شروع شد . موسیقی بلوچی . به او توضیح دادم این موسیقی که می شنود مربوط به استان سیستان و بلوچستان است . مرکز آن زاهدان است و در ادامه ی گفته هایم رسیدم به شهر چابهار .شهری که با خاطره ای تلخ از آن وداع کردیم .   به او توضیح دادم که پدرم راننده بوده . راننده ماشین های سنگین . پسرم وسایل نقلیه را خیلی دوست دارد و عاشق موتور سیکلت و ماشین است . وقتی توضیح می دهم پدر بزرگ اش راننده ی ماهر جرثقیل بوده و حرفه ای، نیشش باز می شود و با تعجب می پرسد: « واقعن ؟! »ـ این واقعن گفتن یک جور تکیه کلامش شده ـ و ادامه ی حرف هایم را با اشتیاق گوش می دهد .  از فکر اینکه پسرم هیچگاه پدر بزرگش را ندید بیشتر نارحت می شوم . سعی می کنم به صحبت هایم ادامه ندهم . و زودتر او را به مدرسه رسانده و از شر این بغض لعنتی که گلویم را می فشارد راحت شوم .

سلام هپلی !

مادرم همیشه نصیحت می کرد : « پسر! یه کم پول هاتو پس انداز کن برا خودت رخت و لباس بخر. چیه این کاغذا دور و برت جمع کردی ؟!می ترسم سر تو هم مثل داییت هوا بیاد . کمتر بخون اینارو ... »  آره امروز داشتم توی آینه ی قدی به سر وضعم نگاه می کردم . شدم به قول " ممو گلی " مثل هام لِس های آمریکایی . مثل بی خانمان های دوره گرد. شلوار جینی که سه ماه پیش خریدم هنوز توی تن ام است و تا به حال آن را نشسته ام. امروز هم وقتی گذرم به سمت شهر کتاب افتاد وسوسه امان ام را برید. پولی را که برای آرایشگاه کنار گذاشته بودم تا سر و صورتی صفا بدهم دادم و کتاب خریدم . یک کتاب از جعفر مدرس صادقی به اسم " بیژن و منیژه ".باز برسم خانه عیال می گوید : « سلام هپلی ! »

قرعه به نام هشام مطر افتاد

سر صبح از خانه زدم بیرون . به کارهای اول صبحم رسیدم و به خانه برگشتم . حس می کردم که سال هاست به حمام نرفته ام و تمام تنم آب آب می کرد. بخصوص سرم که به خارش افتاده بود. به همین بهانه می توانستم از فرصت استفاده کرده بعد از حمام درون کتابخانه چشم بگردانم و از خیل کتاب های نخوانده یکی را جدا کنم و به محل کار ببرم . قرعه به نام هشام مطر افتاد و " در کشور مردان " که در پس زمینه ی قهوه ای رنگ روی جلد تصویری از معمر قذافی خدا بیامرز پیدا بود و در زیر آن عکس روشن و برجسته ای از دو دست که به سوی هم دراز شده بود . ظاهرا یکی دست کودک و دیگری زن . همیشه آغاز و انجام سران حکومت و صاحبان قدرت فکری ام کرده است . با اینکه می دانند این دنیا به کسی وفا نکرده اما با این حال سخت به آن وفادارند و دل نمی کنند .

خواندن یگانه افیونی ست که بدان گرفتارم !

مردک حوصله ام را سر می برد ـ کارفرمای ام را می گویم ـ از خواسته اش چیزی نمی فهمم . مجبورم به دیالوگی ناخواسته و کلافه کننده . یک لقمه نان است هزار ادا و اصول . رفته رفته شب از راه رسیده و پایان کار است . در تردیدم که بمانم در خلوت چیزی بنویسم یا به سمت خانه راه بیافتم. مسیری طولانی را باید پیاده روی کنم. پیاده روی در شب دوست داشتنی است . بخصوص جیب پرپیمانه ای داشته باشی و ویترین ها را تماشا کنی و گهگاه خریدی و اگر بخت یار بود مقابل کتابفروشی باشی و چند جلد کتاب بخری . آه! خواندن یگانه افیونی ست که بدان گرفتارم !

برای رئیس کف بزنید!

« یک ایرانی فارسی زبان بزرگ ترین لغت نامه ی عربی را نوشته است .»این جمله از آن رئیس جمهور است . در سخنرانی همایش فارابی . که به صورت زنده پخش می شود. آقای رئیس جمهور قشنگ و زیبا صحبت می کند. و امیدوار کننده . انگار همه ی مسئولین فهمیده اند ما به امید زنده ایم . امید واهی ! ...و این امیدواری چه طولانی شده است. انگار از این همه سخت جانی مان و این همه انتظار برای فرجی در آبادانی شگفت زده و مبهوت نشده ایم .  حضار گهگاه در پایان جملات بازهم بگویم شیرین و امیدوارکننده کف می زنند . من کف زدن و شادی را دوست دارم . هر چند سال هاست که به آدم غمگینی تبدیل شده ام و دیگر به یاد نمی آورم آخرین بارکجا و چه وقت از ته دل خندیده ام اما در عمق وجودم شادی را دوست دارم . البته سر و صدای زیاد خسته و عصبی ام می کند.   پشت میز کارم نشسته ام . شبکه ی خبر بی وقفه و گزینشی اخبار و حوادث دلخراش و جنگ را روی آنتن می فرستد. قتل ، غارت، عملیات انتحاری، جهادی ... القاعده، داعش و ...  کانال را عوض می کنم . بازهم ... و بازهم . غمگین و بی حوصله ام . انگار جنگ تمامی ندارد . تلویزیون را خاموش می کنم و پناه می آورم به دفتر یادداشت و خودکارم . می نویسم تا کمی سبک شوم .

چادوری

پای گاز ایستاده ام . بالای سر سیب زمینی هایی که میان حباب های روغن داغ شناورند. در کنار ماهیتابه ی سیب زمینی دو قوطی ماهی تن هم درون قابلمه ی کوچکی که تا کمر پر از آب کرده ام غوطه خورده اند . روی قوطی نوشته باید قبل از مصرف بیست دقیقه در آب جوشاند شود . اطاعت امر می کنم . به خاطر ترس از مسمومیت و مثل گربه ای که بالای سر تُنگ ماهی ایستاده باشد چشم می دوزم به ماهی ها . در شان آسان باز شو است می ترسم در حرارت بالا بترکند.   صدای عادل توی هال پیچیده . بازی فینال را گزارش می کند . بین کره و استرالیای میزبان . در بین کره ای ها اسم یکی شان عجیب روی مغزم است . وقتی عادل " چادوری" " چادوری " می کند فکر می کنم کسی با چادر داخل زمین شده و پا به توپ و با سرعت مهار نشدنی در حال حمله به سمت دروازه استرالیاست . در بین فریادهای عادل در دقیقه ی نود و یک کره گل مساوی را می زند و کار می کشد به وقت های اضافه .

ما هنوز شلوارمان دوتا نشده

امروز به این فکر می کردم الان دو سه ماه از خرید تنها شلوارم می گذرد . شلوار جینی که در این مدت از ترس اینکه شب تا صبح خشک نشود آن را به دست عیال نسپرده ام . در عجب ام که در این مدت جناب همسر هم به شلوار زبان بسته گیر نداده و راهی ماشین لباس شویی اش نکرده است ..انگار او هم به این موضوع ایمان دارد که هنوز شلوارم من مادر مرده دو تا نشده ...

مرکبی زیر باران

باران پراکنده ای مشغول باریدن است . امروز ماشین ام را شسته بودم . اما چند ساعتی بیرون از پارکینگ و زیر باران ماند . در پارکینگ خراب شده و امکان داخل آوردن ماشین را نداشتم . از فرصتی که پیش آمد و هنگام ورود یکی از همسایه ها از در شرقی خودم را رساندم و از ریموت او برای باز کردن در استفاده کردم و مرکب ام را داخل حیاط آورده و از زیر باران خلاص اش کردم . حیوان زبان بسته اگر تا صبح زیر باران می ماند سرما می خورد ....

تکل پیامک داخل یادداشت روزانه ام

همیشه و همه وقت نمی شود از اتفاق های روزانه نوشت . گرفتاری های خانوادگی و عاطفی که گریبانگیر آدم می شود . سختی های متعددی که بر سر آدم آوار می شود . لحظه های تردید برای تصمیم گیری برای ادامه دادن و رها کردن دمار از روزگار آدم در می آورد .حس می کنم چشم های نامحرمی این نوشته ها را خوانده و پوزخند زده است . در حین نوشتن مطلب هستم که صدای رسیدن پیامک از جا می جهاندم .پیش خودم فکر می کنم چه کسی برای ام نیمه شب پیامک فرستاده ؟ این روزها پیامک های تبلیغاتی اعصابم را خُرد کرده است . با این حال پیام را باز می کنم . باز هم پیامکی ناخواسته . AFC 2015. قلعه نویی : + تیم پشتبانی کی روش افکار ناپاکی دارد !+ چطور نتیجه برانکو حماسه نشد و او را خیانتکار کردند !و الی آخر ...