چادوری

پای گاز ایستاده ام . بالای سر سیب زمینی هایی که میان حباب های روغن داغ شناورند. در کنار ماهیتابه ی سیب زمینی دو قوطی ماهی تن هم درون قابلمه ی کوچکی که تا کمر پر از آب کرده ام غوطه خورده اند . روی قوطی نوشته باید قبل از مصرف بیست دقیقه در آب جوشاند شود . اطاعت امر می کنم . به خاطر ترس از مسمومیت و مثل گربه ای که بالای سر تُنگ ماهی ایستاده باشد چشم می دوزم به ماهی ها . در شان آسان باز شو است می ترسم در حرارت بالا بترکند.   صدای عادل توی هال پیچیده . بازی فینال را گزارش می کند . بین کره و استرالیای میزبان . در بین کره ای ها اسم یکی شان عجیب روی مغزم است . وقتی عادل " چادوری" " چادوری " می کند فکر می کنم کسی با چادر داخل زمین شده و پا به توپ و با سرعت مهار نشدنی در حال حمله به سمت دروازه استرالیاست . در بین فریادهای عادل در دقیقه ی نود و یک کره گل مساوی را می زند و کار می کشد به وقت های اضافه .

ما هنوز شلوارمان دوتا نشده

امروز به این فکر می کردم الان دو سه ماه از خرید تنها شلوارم می گذرد . شلوار جینی که در این مدت از ترس اینکه شب تا صبح خشک نشود آن را به دست عیال نسپرده ام . در عجب ام که در این مدت جناب همسر هم به شلوار زبان بسته گیر نداده و راهی ماشین لباس شویی اش نکرده است ..انگار او هم به این موضوع ایمان دارد که هنوز شلوارم من مادر مرده دو تا نشده ...

مرکبی زیر باران

باران پراکنده ای مشغول باریدن است . امروز ماشین ام را شسته بودم . اما چند ساعتی بیرون از پارکینگ و زیر باران ماند . در پارکینگ خراب شده و امکان داخل آوردن ماشین را نداشتم . از فرصتی که پیش آمد و هنگام ورود یکی از همسایه ها از در شرقی خودم را رساندم و از ریموت او برای باز کردن در استفاده کردم و مرکب ام را داخل حیاط آورده و از زیر باران خلاص اش کردم . حیوان زبان بسته اگر تا صبح زیر باران می ماند سرما می خورد ....

تکل پیامک داخل یادداشت روزانه ام

همیشه و همه وقت نمی شود از اتفاق های روزانه نوشت . گرفتاری های خانوادگی و عاطفی که گریبانگیر آدم می شود . سختی های متعددی که بر سر آدم آوار می شود . لحظه های تردید برای تصمیم گیری برای ادامه دادن و رها کردن دمار از روزگار آدم در می آورد .حس می کنم چشم های نامحرمی این نوشته ها را خوانده و پوزخند زده است . در حین نوشتن مطلب هستم که صدای رسیدن پیامک از جا می جهاندم .پیش خودم فکر می کنم چه کسی برای ام نیمه شب پیامک فرستاده ؟ این روزها پیامک های تبلیغاتی اعصابم را خُرد کرده است . با این حال پیام را باز می کنم . باز هم پیامکی ناخواسته . AFC 2015. قلعه نویی : + تیم پشتبانی کی روش افکار ناپاکی دارد !+ چطور نتیجه برانکو حماسه نشد و او را خیانتکار کردند !و الی آخر ...

کتاب نارنجی می گوید : بنویس !

روز را با یک دفتر دیگر شروع می کنم. زندگی ادامه دارد و سر رسیدهایی که از دوست و آشنا رسیده کمک حالی شده برای نوشتن اراجیف روزانه . تمرین هایی که گاه مستمر است و گاهی هم در آن وقفه می افتد. اما حال که جلد اول کتاب " حرفه داستانویس را می خوانم در مقالات متعددی که از نویسندگان بنام در آن درج شده اهمیت فراوانی به مقوله ی یادداشت های روزانه داده شده است. در حین نوشتن کارگر سوپر مارکت همسایه برای خُرد کردن تراول پنجاه هزار تومانی داخل می شود. می پرسید از کجا فهمیدم ؟ برای اینکه از همان پشت در تراول را مثل بادبزن تکان تکان داد و آمد داخل . کمی بابت کهنه بودن تراول سر به سرش می گذارم و دخل را باز می کنم . از لای سررسید کوچکی ـ دوباره نقش سررسید جان را این جا می بینیم ـ تعدادی اسکناس پنج هزاری برمی دارم . ده قطعه . و می گیرم سمت سید جواد . تشکر می کند و می گوید : « پنجایی رو داشته باش اگه نو گیر آوردم می آرم عوض می کنم . » می گویم : « نخواستیم شرت کم ! » نگاهی می اندازم به جلد نارنجی کتابی که پیش روی ام است . یک روزهایی آدم می افتد روی دور . روی دور نوشتن . اما قبل از این مدت ها بود که چیزی ننوشته بودم . سعی می کردم اما انگار شدنی نبود . یعنی فکر می کردم که هربار چیزی می نویسم باید شاهکار باشه و همه به به و چهچه کنند . زهی خیال باطل !

آن روز بی ماسک آمده بودی؟

  آمده بود جلوی روی ام ایستاده بود و اسکناس ها را گرفته بود سمت من . پرسیده بودم : « ببخشید بابت چی ؟ »

جواب داده بود : « ـ معذرت می خوام از اینکه دیر شد ! رفته بودم مسافرت ... چند روز پیش از تون مرغ بردم .»

جا خورده بودم و هنوز با شک و تردید گفته بودم : « فکر کردم خواهرتون بوده ! »

با لبخند جواب داده بود : « من خواهر ندارم . »

و وقتی رفته بود فکر کرده بودم این زن ها را پشت ماسکی از آرایش چه سخت می شود شناخت . و یادم افتاد آن روز ظهر با عجله آمده بود. بی ابروی پهن شده به زور مداد، بی خط چشم و ریمل و چه می دانم ؟ رُژ گونه ...

.

.

.

تو بخوان سیم کشِ دزد !!!

  دو جوان انبردست و پیچ گوشتی به دست وارد مغازه شدند . لباس کار قرمز و مشکی خوش فرمی تن شان بود و آرم شرکت برق روی سینه شان . پیدا بود برای کنترل برق مغازه آمده اند . کارشان را گفتند و به کنتور برق نگاهی انداختند . دست هیچ کدام شان به آن نمی رسید و چهارپایه خواستند . صندلی راحتی را از گوشه ای کشان کشان آوردم زیر کنتور برق و سبد پلاستیکی مخصوص حمل مرغ را گذاشتم روی آن و گفتم : « بفرمایید ! بهتر از این نمی شه .» و گوشه ای ایستادم به تماشای آن ها . 

  پلمپ کنتور را باز کردند و با دستگاه پرتابلی که نمی دانم اسمش چه بود و یک عدد لامپ مدادی هزار وات ظاهراً جریان عبوری را چک کردند. یکی از کاسب های همسایه که به نظاره ایستاده بود از جوانی که بالای صندلی بود پرسید : « روزی چند تا رو کنترل می کنید ؟ »

ـ « تا الان سی تا خونه و مغازه رو چک کردیم . »

ـ « تا به حال به مورد خلافی هم بر خورد کردید ؟»

ـ « آره ! » و پوزخندی زد .

از آن گوشه که ایستاده بودم خطاب به آن ها گفتم :

« الان یک عده ای به درجه ای از اجتهاد رسیدن که برای خودشون فتوا صادر می کنن . هرچی رو دوست داشته باشن حلاله و دوست نداشته باشن می گن حرامه و خوب نیست و مال مردم و مال دیگرون و بیت المال حالی شون نیست . »

مرد جوانی که پایین کنار پای همکارش ایستاده بود و تا به حال ساکت بود قفل زبانش شکست و گفت :

ـ « آره چند وقت پیش اتفاقی برق خونه ای رو تست می کردیم که بعد فهمیدیم صاحب خونه از مهندس های شرکت خودمونه . وقتی مشخص شد که آقا برق دزدی داره برگشت گفت : « می خواستم امتحان کنم و ببینم شما وقتی تخلف کسی رو پیدا می کنید گزارش می کنید یا نه ؟!! »

 

شمشیر جنگ

   چند روز بود که با کتاب دیگری از هاینریش بُل مشغول بودم . آره !لابه لای مرغ بریدن ها و قطعه قطعه کردن پیکر بی جان آن ها به جنگ فکر می کردم . به چهره ی عریانی که بُل در این اثر ـ قطار به موقع رسید ـ به دست می دهد . به چهره ی کریه جنگ و اثراتی مخربی که بر جسم و روح فرد باقی می گذاشت و می گذارد . 

 بارها به آندره آس راوی داستان فکر کردم به او که انگار با آدابی مذهبی تربیت شده بود، به دعاهایش ،و ... به مو زرده و بیلی و حتی آن دختره ـ اولینا ـ در فاحشه خانه .

  آندره آس مرگ را با خود همراه می دید و به دنبال مکانی که به او الهام شده بود می گشت و گام به گام به مکانی که باید در آن جان می سپارد نزدیک می شد . در این میان چنگال مرگ ، و شمشیر جنگ گناهکار و بی گناه نمی شناخت و انگار می خواست به یک باره بر سر همه ی آن ها فرود بیاید .

  ساعت ها است که خواندن کتاب را به پایان رسانده ام اما ذهنم درگیر صحنه های دردناکی است که هر یک از شخصیت ها دچار آن شده بودند...

.

.

حاجی دلم رو به هم نزن !

  از همان روز اول که مطرح کرد موضوع را فهمیدم . چون کارهایش را دیده بودم . وقتی کنار در می ایستاد، یا پشت یخچال ویترینی می نشست و بیرون زاغ سیاه کسی را چوب می زد حرص ام می گرفت . ادای آدم های باشخصیت را بازی کردن ولی با این حال در کار دیگران فضولی کردن واقعن مهوع و آزار دهنده است .

  حاجی با این سوپری بغل دستی نمی دانم چه سر و سرّی دارند . از سال ها قبل همدیگر را می شناسند ولی مدتی بود که رابطه شان با هم شکرآب شده بود . با تمام این اوصاف خرید هایش را از طریق من از مغازه ی او انجام می داد . از خرید مایحتاج خانه گرفته تا خرید چند میلیونی مواد غذایی و خواروبار برای شرکت و خیلی سریع و نقد هم حساب کتاب می کرد. البته الان با هم  صحبت می کنند و کار من در پیغام بردن و آوردن کم شده . پشت سرش تا بخواهی از خلاف و پدرسوختی طرف حرف می زند می گوید: « فلان فلان شده سه میلیون پول دو سال ِ به من بدهکار صداشم در نمیاره و ... »  ولی پای کار و خرید که می شود کاسب های منصف دیگر را رها می کند و باز از این آقا خرید می کند با علم به این که اجناس را گران تر از جاهای دیگر حساب می کند و هیچ باکی هم ندارد .

  هر چه هست قضیه ناموسی است . نه ! بهتر است بگویم بی ناموسی . چون کار شرعی که پنهان کاری ندارد . قبل از اینکه با حاجی این قدر دمخور شوم شنیده بودم که با خانم جوانی سر و سرّی داشته که کار به آبروریزی کشیده . از رفتار و کارهایش و غش و ضعف اش در مقابل جنس مونث که چیزی کم ندارد . ولی در صحبت جلوی من جانماز آب می کشد . انگار غافل از این موضوع است که من ناخواسته تمام ور زدن هایش را پشت تلفن می شنوم و به روی خودم نمی آورم .

  انگار زیادی حاشیه رفتم . غرض از این همه پُرگویی اشاره به آینه ی قدی کنار در بود که حدود صد و پنجاه هزار تومان برای حاجی آب خورد . آینه را طوری قرار داده که بتواند دید بهتری به جلوی مغازه ی سوپری داشته باشد . هرچند کاملن موفق نشده اما باز در یک زوایایی می ایستد و کار خودش را می کند . خیلی مصر است که نقطه ضعفی از این آقا پیدا کند و گهگاه سعی می کند پای مرا هم به این بازی کثیف بکشد و با خود همراه کند ولی تلاش می کنم خودم را از این کثافت کاری دور نگه دارم  و قاطی نشوم . این دور اطراف از کاسب های قدیم تا این جوان ترها هزار و یک شیطنت و گاه گندکاری دارند که خیلی از آن ها را می بینم و می گذرم . می بینم و می گذرم ... می بینم و می گذرم ... ولی کارهای این حاجی خیلی دل به هم زن شده  ...

.

.

خون نوشت

  نوشته های شهید آوینی را دوست دارم . به مناسبت محرم چند کتاب از کتابخانه ی عمومی گرفتم تا با آن ها در ایام خودم را مشغول کنم . از مطهری و شریعتی و آوینی . هر یک با نثری متفاوت و نگاهی زیبا و تاثیر گذار . اما در این، میان توصیف رویارویی حرّ با امام حسین (ع) در "فتح خون" شهید آوینی منقلب ام کرد . دیالوگ رد و بدل شده بین این دو تن بزرگوار بی اختیار اشک ام را در آورد . و این در حالی بود که هنوز حرّ، حرّ نشده بود .

 بار قبلی که چنین از خواندن نثری آشفته و پریشان شده بودم داستان بر دار شدن حسنک وزیر بود .