نوشته های شهید آوینی را دوست دارم . به مناسبت محرم چند کتاب از کتابخانه ی عمومی گرفتم تا با آن ها در ایام خودم را مشغول کنم . از مطهری و شریعتی و آوینی . هر یک با نثری متفاوت و نگاهی زیبا و تاثیر گذار . اما در این، میان توصیف رویارویی حرّ با امام حسین (ع) در "فتح خون" شهید آوینی منقلب ام کرد . دیالوگ رد و بدل شده بین این دو تن بزرگوار بی اختیار اشک ام را در آورد . و این در حالی بود که هنوز حرّ، حرّ نشده بود .
بار قبلی که چنین از خواندن نثری آشفته و پریشان شده بودم داستان بر دار شدن حسنک وزیر بود .
