تصمیم کبری

  زن و شوهر تمام اما و اگرهای ما را برای عدم حضورمان در مهمانی شام به بن بست رسانده بودند و این به خاطر دوستی دوقبضه ی ما با آن ها بود . هم من و شهرام و هم عیال و لیدا . عصر از خانه زدیم بیرون و کادویی برای مناسبت مهمانی شام تهیه کردیم . نا گفته نماند شام سالگرد ازدواج رفیق مان کلی خرج روی دست ما گذاشت .

  زمان می گذشت و دست و بالم از تصور حضور در این مهمانی سست و کرخت شده بود . عیال را صدا زدم و ته کیف های پول مان را تکاندیم . به زحمت کرایه ی آژانس برای رفت و برگشت مان تا بالا شهر برای ما باقی مانده بود .

  آخر شب که برمی گشتیم هنوز آن حس غریبی که روی صورت عیال بعد از باز کردن کادوها ماسیده بود جلوی چشمم رژه می رفت . وقتی لیدا در پایان جعبه کوچک شیکی را که از شهرام هدیه گرفته بود باز می کرد مهمان ها در انتظار طلا یا جواهری زیبا بودند . اما لیدا با هیجانی کودکانه و در حالیکه سوئیچ به دست برای شهرام آغوش باز کرد و ردی از رژهای سرخ به گونه های او به یادگار می گذاشت ، گفت : « واآآآآآی شهراآآم ! این سوئیچ همون تویوتا خوشگله ست ؟! خره هشتاد تومن دادی واسه کادو ؟! » و ریز و نخودی شروع به خندیدن کرد .

   و من در میان موسیقی و کف زدن های مهمان ها نیم نگاهی به عیال انداختم . آری ! همان صورتی که هنوز قاب شده جلوی چشمانم و دست از سرم برنمی دارد . اما من با این حال و احوال هنوز برای برگشت مان به خانه مردد بودم که از بی آر تی استفاده کنیم یا آژانس ...