از صفر به صفر

  روز و هفته و ماه ... راحت بگویم سال بگذرد و تو در جا زده باشی و حتی چند گام به پس رفته باشی، مثل لشکری که در حال عقب نشینی است، شکست خورده است . پس نباید حرف بزنی، بی گپ و گفت . لال و گنگ باید گونه ات را بسپاری به باد سیلی، سیلی نقد . نه حتی به چَک هایی که وعده دار باشد و پنجاه پنجاه . باید بدانی که سزاوار دژخیمی . باید خودت را بدهی به دَم چوب و چماق، آن گونه که استخوان هایت نرم نرم شوند و یا حتی به تیغ برنده ی جلاد .

 ومن سزاوار چنین نرم شدنی هستم و سر باختنی ! ...

لعنت برمن ! بر من که استخوان های نرم شده ام حتی شایسته ی خاک گلدانی نیست که لاله ی سرخی در آن رُسته باشد .