با ضمیر پاک ام چه کرده ام ؟

  به کارهایی که کرده ام فکر می کنم . به کارهایی که می کنم . به اشتباهاتی که پشت هم تکرار می کنم . نه ! اشتباه نمی توان گفت. خطا . گناه . عملی که عذاب وجدان در پی دارد .

 فعلی باید به کار ببرم که بار گناه آلود بودن کارهایی را که مرتکب شده ام بیشتر نشان دهد . می دانم و دوست ندارم کارهایم را . دوست دارم همچون آن چیزی که در ظاهر نشان می دهم باشم . اما غولی در من نهفته است و شاید شیطانی که دوست دارم آن را با سنگ از خود برانم . اما دیگران در این سیمای به ظاهر نیک به ندرت چیزی می توانند ببینند که گویای ضمیر باطنی ام باشد . نه ! نمی بینند . من خودِ خودم را با مهارت پنهان می کنم . انسان کریه منظری در پشت چهره ام پنهان است و روز به روز بر زشتی چندش آورش افزوده می شود .

.

.